Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει της μόδας να αμφισβητούνται διάφορα ως δήθεν μύθοι.
Ένα και από αυτά είναι η κλιματική αλλαγή.
Σιγά λένε διάφοροι, μύθος των επιστημόνων είναι και όσων κάνουν πράσινες μπίζνες...




του
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος 
 

Και μετά σου σκάει μια πλημμύρα από αυτές που γίνονταν μια φορά κάθε εκατό χρόνια, αλλά τώρα γίνονται χρονιά παρά χρονιά.

Και πυρκαγιές χωρίς προηγούμενο.

Και ένα μπουρίνι που σήκωσε δέντρα, τροχόσπιτα και στέγες.



Η άγνοια ποτέ δεν βοήθησε κανέναν.

Οι επιστήμονες το λένε καθαρά: θα έχουμε πιο συχνά τέτοια φαινόμενα και μπορούν να γίνουν και πιο έντονα.

Γι’ αυτό το λόγο και πρέπει να πάρουμε μέτρα.

Προφανώς τα κρίσιμα είναι αυτά που αφορούν την ίδια την κλιματική αλλαγή. 

Που σημαίνει μέτρα συντονισμένα διεθνή και αλλαγή τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης.

Όμως, υπάρχουν και οι ανάγκες πολιτικής προστασίας.
Δεν αρκεί πια απλώς να βγαίνουν ανακοινώσεις και «προειδοποιήσεις».




Συχνά ο κόσμος τα αγνοεί.


Χρειάζεται να του εξηγηθεί αναλυτικά πόσο επικίνδυνα είναι διάφορα πράγματα.
Χρειάζονται σχέδια και διαδικασίες πραγματικές και όχι στα χαρτιά για το πώς μπορεί να προστατευθεί ο κόσμος σε κρίσιμες στιγμές και καταστάσεις.

Δεν γίνεται να μην έχει ενεργοποιηθεί το 112 για να στέλνονται μηνύματα ώστε να ξέρουν όλοι ότι έρχονται επικίνδυνα φαινόμενα και πρέπει να πάρει τα μέτρα του.

Δεν γίνεται να μην υπάρχουν σχέδια για το πώς μπορούμε να μεταφέρουμε ανθρώπους σε ασφαλέστερα μέρη.

Δεν γίνεται να μην γίνονται έγκαιρα συσκέψεις που να λαμβάνουν υπόψη τους το χειρότερο δυνατό ενδεχόμενο.

Όμως, χρειάζεται να ξαναδούμε και το ίδιο το μοντέλο δόμησης και τουριστικής ανάπτυξης.

Σε εποχές και περιοχές που τα καιρικά φαινόμενα μπορούν να γίνουν επικίνδυνα, δεν μπορεί να κυριαρχεί η λογική χτίζω όπου θέλω και όπως θέλω.
Ακόμη και εάν πρόκειται για πέργκολες και σκεπές.
Γιατί μπορούν να γίνουν παγίδες θανάτου.

Χρειάζονται έλεγχοι, απαγορεύσεις και αυστηρότερες προδιαγραφές.
Και χρειάζονται τώρα.

Όπως επίσης χρειάζεται και ενίσχυση και όχι συρρίκνωση του κράτους.
Γιατί την κρίσιμη ώρα δημόσιοι φορείς είναι αυτοί που θα αναλάβουν δράση, θα σώσουν ζωές, θα αποκαταστήσουν βλάβες και υποδομές.

Και ευθύνη των κυβερνήσεων να το εξασφαλίζουν αυτό.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα πάντα.

Μπορεί, όμως, να κάνει προετοιμασία για το χειρότερο ενδεχόμενο.
Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής προστασίας.