Η «ισορροπία δυνάμεων» στο Αιγαίο αποτελεί ένα πάλαι ποτέ κλισέ του δημοσίου λόγου, που παραπέμπει στην εποχή που η Ουάσιγκτον αντιμετώπιζε Ελλάδα και Τουρκία υπό το πρίσμα του «επτά προς δέκα», της αναλογίας δηλαδή ενίσχυσης κάθε χώρας με αμερικανικά όπλα...

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κυρίως όμως η ραγδαία αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στις δύο πλευρές του Αιγαίου, οδήγησε τα τελευταία 25 χρόνια στην ανατροπή του «επτά προς δέκα», ενώ από το 2009 και μετά, η σχέση αυτή επιδεινώθηκε για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, λόγω της διακοπής οποιασδήποτε εξοπλιστικής δαπάνης ως αποτέλεσμα της πολυετούς δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας. Και, δεύτερον, διότι η Τουρκία άρχισε να επενδύει σημαντικά κονδύλια από το «οικονομικό θαύμα» της περιόδου 2003-13 στην ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.

Στην Ελλάδα γίνεται πλέον μια σοβαρή προσπάθεια ανάταξης των δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.), ωστόσο υπάρχουν τα «σκληρά» δεδομένα. Η Ελλάδα διαθέτει στρατιωτική ισχύ που δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν στην περιοχή, αλλά η Τουρκία, εμπειροπόλεμη πλέον και από τα μέτωπα στα οποία έχει βρεθεί (βόρεια Συρία), αναπτύσσεται ραγδαία. Το 2021 ξεκίνησε μια προσπάθεια ώστε η Ελλάδα να κλείσει αυτό το διαρκώς ευρυνόμενο χάσμα και να αποκτήσει δυνατότητες αποτροπής που θα φέρουν τις Ε.Δ. στον 21ο αιώνα. Η άφιξη έξι αεροσκαφών πολλαπλού ρόλου τύπου Rafale στην 114 Πτέρυγα Μάχης (Π.Μ.) την περασμένη Τετάρτη και η ένταξή τους στην Πολεμική Αεροπορία (Π.Α.) αποτελεί την πρώτη ενίσχυση των Ε.Δ. από το 2005 (F-16).

Εως το 2024, η Π.Α. θα έχει συνολικά 24 Rafale, με μεγάλη εμβέλεια δράσης, αλλά και όπλα υποστρατηγικού χαρακτήρα, τα οποία ενισχύουν περαιτέρω τις δυνατότητες μακρού πλήγματος, κυρίως όμως ωθούν σε πιο ανεπτυγμένες τεχνολογίες. Τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα θα γίνει και μια πολύ σοβαρή συζήτηση σχετικά με το αν η Ελλάδα είναι έτοιμη να προχωρήσει και σε μαχητικά πέμπτης γενιάς (F-35), διόλου εύκολη, καθώς μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να οδηγήσει και σε πολύ εκτεταμένες εργασίες αναβάθμισης και υποδομών. Αν στην αεροπορική εξίσωση προστεθούν και τα υπό αναβάθμιση F-16 σε Viper, τότε φαίνεται ότι τουλάχιστον στους αιθέρες το ισοζύγιο ισχύος γέρνει συντριπτικά υπέρ της Π.Α.

Πρόκειται για προσωρινά ευνοϊκή συγκυρία. Λιγότερο από τρία χρόνια πριν, η Τουρκία βρισκόταν στο πρόγραμμα των F-35, με πρώτες παραλαβές το 2019-20. Η πρόθεση της Aγκυρας να προχωρήσει στην αναβάθμιση τμήματος του στόλου των F-16 σε Viper αποτελεί προσπάθεια εκσυγχρονισμού του υφιστάμενου τουρκικού στόλου μαχητικών. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι παραμένει πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο εξομάλυνσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και επιστροφής στο πρόγραμμα των F-35. Η συμφωνία με το Κατάρ για στάθμευση Rafale στο τουρκικό έδαφος αποτελεί, επίσης, μια σαφή προσπάθεια αντιρρόπησης των ελληνικών αγορών.

Το τουρκικό πλεονέκτημα

Η Πολεμική Αεροπορία αποτελεί μία από τις πιο έμπειρες αεροπορίες στη Δύση και ο τρόπος με τον οποίο έχει εντάξει επιχειρησιακά, τις προηγούμενες δεκαετίες, μια ευρεία γκάμα τύπων μαχητικών και άλλων αεροσκαφών έχει δημιουργήσει παράδοση. Αντιθέτως, στον τομέα των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (έχει επικρατήσει ως πολιτικώς ορθή η αποτύπωση ως Uninhabited Aerial Vehicle-UAV), η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω έναντι της Τουρκίας. Η χρήση Bayraktar, ANKA-S από το σύνολο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) και τη βαριά οπλισμένη Στρατοχωροφυλακή μελετάται εδώ και μήνες από την Αθήνα. Τα UAV πέρα από τη στρατιωτική σημασία τους αποτελούν πολλαπλασιαστή διπλωματικής ισχύος για την Αγκυρα, κάτι που έχει απασχολήσει ακόμη και το υπουργείο Εξωτερικών.

Η Αθήνα αναζητεί τρόπους για να εκθέσει την Άγκυρα ως εξαγωγό χώρα όπλων που αποσταθεροποιεί περιφερειακά θέατρα συγκρούσεων (Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Αιθιοπία, Λιβύη, Ουκρανία). Ωστόσο, κάτι τέτοιο αποδεικνύεται πραγματικά πολύ δύσκολο. Για τα τουρκικά UAV έχουν εκδηλώσει ανοιχτό ενδιαφέρον ακόμη και κράτη-μέλη της Ε.Ε. Σαφώς φθηνότερα από τα τεχνολογικής αιχμής αμερικανικά UAV και πολύ πιο αποτελεσματικά από τα φθηνά, αλλά επιχειρησιακά υποδεέστερα κινεζικά, τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη εξάγονται από την Τουρκία με αύξηση 400% τα τελευταία χρόνια. Και στον επιχειρησιακό τομέα τα UAV έχουν δικαιώσει τις ΤΕΔ, καθώς στις δύο κρίσεις του 2020 (Εβρος και Ανατολική Μεσόγειος) παρείχαν επί 24ωρο επιχειρησιακή εικόνα. Παράλληλα, η σταδιακή ένταξη των Akinçi στις τάξεις των ΤΕΔ δείχνει ότι η τουρκική εγχώρια βιομηχανία έχει ουσιαστικές δυνατότητες. Κυρίως, όπως αναφέρουν στην «Κ» πηγές με άριστη γνώση του ζητήματος, παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετωπίζει η Τουρκία, τα UAV είναι ένα προϊόν 100% «Made in Turkey».

Προς το παρόν, οι πρακτικές δυνατότητες της Αθήνας στον τομέα των UAV εξαντλούνται στα δύο μισθωμένα από το Ισραήλ Heron και κάποια απαρχαιωμένα Sperwer. Η πιθανότητα ανάπτυξης εγχώριας βιομηχανίας αργεί, οπότε η Αθήνα έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την προμήθεια αντιμέτρων. Η πρόσφατη προσπάθεια του υπουργού Εθνικής Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου είχε και αυτόν τον σκοπό. Επιπλέον, για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια να υπερκεραστεί η δαιδαλώδης γραφειοκρατία στον τομέα των ερευνητικών προγραμμάτων, τα οποία στο παρελθόν λίμναζαν στα επιτελεία ή στη Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών. Αξιολογείται μια σειρά από καινοτόμους προτάσεις που επιχειρούν το αυτονόητο, να μεταφέρουν τις γνώσεις της τεχνητής νοημοσύνης στον τομέα της άμυνας.

Εκτός από Belharra θα «τρέξουν» και κορβέτες

Οι δύο χώρες αναμετρήθηκαν στο πεδίο της θάλασσας τον Αύγουστο του 2020. Παρότι ήδη υπήρχε η αίσθηση ότι το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να ενισχυθεί, η ανάγκη αυτή έγινε μετά το φθινόπωρο του 2020 αδήριτη. Παρά το γεγονός ότι το Π.Ν. ανταποκρίθηκε απολύτως στην αποστολή και η ναυτοσύνη των στελεχών του κράτησε την αντιπαράθεση σε ελεγχόμενη ένταση, φάνηκε ότι το τουρκικό ναυτικό δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Ούτε επιχειρησιακά, ούτε όμως και τεχνολογικά. Διαθέτει έναν στόλο όχι εντυπωσιακό από πλευράς τεχνολογικών ικανοτήτων, αλλά καλά συντηρημένο και με δυνατότητες εγχώριας ναυπήγησης.

Η πλέον ανησυχητική για την Αθήνα ένδειξη ήταν ότι ενώ το Π.Ν. ήταν κυρίαρχο στο Αιγαίο, η απομάκρυνση από το αρχιπέλαγος και η επιχειρησιακή δράση μακριά από τις βάσεις του, στην Ανατολική Μεσόγειο, έγερνε την πλάστιγγα προς την τουρκική πλευρά. Ακριβώς η ανάγκη για ένα πλοίο με αντιαεροπορική προστασία, τεχνολογία η οποία ακόμα δεν έχει κατακτηθεί από τον αντίπαλο, αλλά και δυνατότητες μεγάλης αυτονομίας ήταν αυτή που οδήγησε στην απόφαση για αγορά τριών φρεγατών FDI Belharra με την προαίρεση για μία ακόμα. Οι δύο πρώτες θα φτάσουν στην Ελλάδα το 2025, ενώ παράλληλα θα «τρέξει» και ένα πρόγραμμα κορβετών, προκειμένου ο γηράσκων στόλος να ενισχυθεί ποσοτικά. Αυτή τη στιγμή η δύναμη των φρεγατών του Π.Ν. ανέρχεται σε 13, ωστόσο δύσκολα μπορεί από αυτά τα πλοία να παραμείνουν 2 ή 3 σε υπηρεσία τα επόμενα 5-7 χρόνια. Με τέσσερις ή πέντε κορβέτες και τρεις ή τέσσερις φρεγάτες, το Π.Ν. του 2030 θα προσεγγίζει τα 10-11 πλοία.

Η ψηφιακή εποχή

Ωστόσο, η πλέον σοβαρή παράμετρος που έχει μετατρέψει τις θέσεις της ηγεσίας του Π.Ν. σε διακεκαυμένη ζώνη, είναι ότι καλείται να μεταβεί από τη συμβατική τεχνολογία στην ψηφιακή. Αυτό σημαίνει ότι άμεσα, ήδη από το ακαδημαϊκό έτος 2022-23, θα πρέπει να βρεθεί λύση για τη στελέχωση των ψηφιακών φρεγατών. Θα είναι ένα πλοίο που χρειάζεται περισσότερο προγραμματιστές και λιγότερο παλαιότερες ειδικότητες οπλικών συστημάτων που κρίνονται ξεπερασμένα.

Ενα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Π.Ν. στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι τα τέσσερα υποβρύχια αναερόβιας πρόωσης 214 («Παπανικολής»). Ωστόσο, τα επόμενα χρόνια αναμένεται να ανατραπεί καθώς σε τουρκικά ναυπηγεία σταδιακά χτίζονται τα τουρκικά Τ 214 υποβρύχια, γεγονός που θα φέρει εξισορρόπηση και σε αυτόν τον τομέα. Παράλληλα, η Τουρκία υπερτερεί σε μονάδες εγχώριας ναυπήγησης που έχουν ως σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών. Μετά την καθέλκυση του «Ufuk» τον περασμένο Δεκέμβριο, η Τουρκία διαθέτει πλέον δύο πλοία υποκλοπών, ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται πως θα προχωρήσει η υπόθεση του πλοίου αμφίβιων επιχειρήσεων «TCG Anadolu». Παρότι πρόκειται σαφώς για μονάδα προβολής ισχύος μακριά από το Αιγαίο, η δυνατότητα μεταφοράς σημαντικής δύναμης πυρός (ελικόπτερα και UAV) σε μεγάλες αποστάσεις δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται από την Αθήνα με σκεπτικισμό.

Ο Στρατός Ξηράς

Η κρίση στον Εβρο τον Φεβρουάριο του 2020 έδειξε ότι οι μονάδες του Στρατού Ξηράς στο «ποτάμι» είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές και με συσσωρευμένη εμπειρία ενός συνόρου που από πορώδες μπορεί πολύ γρήγορα να γίνει σκληρό και αδιαπέραστο εφόσον αυτό χρειαστεί. Παρά το γεγονός ότι τα οπλικά συστήματά του είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακά από τα Rafale ή τις φρεγάτες, η σημασία τους είναι καίρια. Σε αριθμούς ο ελληνικός στρατός διαθέτει περί τους 48.000 μόνιμους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, με τον αριθμό να φθάνει στις 93.000 αν προστεθούν οι στρατεύσιμοι. Οι αριθμοί για τις χερσαίες τουρκικές δυνάμεις μοιάζουν σχετικά περιορισμένοι σε σχέση με το μέγεθος της χώρας (260.000), ωστόσο σε περίπτωση επιστράτευσης ο αριθμός αυτός μπορεί να αυξηθεί. Η κρίση του Εβρου κατέδειξε στην ελληνική πλευρά και την ισχύ των τουρκικών παραστρατιωτικών σωμάτων, όπως η Στρατοχωροφυλακή. Στην Τουρκία ο αριθμός όλων αυτών των σωμάτων, τα οποία διαθέτουν βαρύ οπλισμό και εκπαίδευση φθάνει στις 156.000.

Ανάλυση: Οι τουρκικοί εξοπλισμοί που διαταράσσουν την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο

Το τουρκικό εξοπλιστικό πρόγραμμα παρουσιάζεται συνοπτικά ως εξής:

-Πρόγραμμα ανάπτυξης εθνικού άρματος μάχης (ALTAY) που θα αφορά την εγχώρια κατασκευή 250 (+750) νέων αρμάτων για τις χερσαίες δυνάμεις.

-Το όχημα PARS (8x8) και το ΤΟΜΑ Tulpar (που θα συνοδεύει τα άρματα ALTAY), το οποίο ενσωματώνει 100% τουρκικά όπλα, αισθητήρες και συστήματα, σχεδίασης Otokar.

-Πρόγραμμα αναπτύξεως πυραύλων επιφανείας-επιφανείας Bora/Khan (εμβέλεια 280 km) 11, και 4 εκδόσεις πυραύλων J-600T Yıldırım, εκ των οποίων η τελευταία (IV) θα έχει εμβέλεια έως 2.500 χλμ. (δυνατότητα εξοπλισμού και με χημικές κεφαλές).

-Κατασκευή πλωτών γεφυρών εφόδου Samur, Πολλαπλών Εκτοξευτών Πυραύλων T122 Sakarya, και σύγχρονων πυροβόλων (370 αυτοκινούμενα οβιδοβόλα T-155 Firtina των 155mm, 160 ρυμουλκούμενα Panter 155mm).

-Επιπλέον, 336 τακτικά τεθωρακισμένα τροχοφόρα οχήματα μαζί με 1.075 οχήματα φορείς όπλων και 2.720 τροχοφόρα οχήματα, έρχονται να προστεθούν στο δυναμικό του Στρατού (Kirpi, Kobra, Ejder κ.α.).

-Εθνικό πρόγραμμα για 51+40 ελικόπτερα τύπου Τ-129 ΑΤΑΚ (ιταλοτουρκικής κατασκευής τα οποία ενεπλάκησαν στην επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» με ικανοποιητικά αποτελέσματα, παρά την απώλεια μιας μονάδας).

-Ανανέωση ελικοπτέρων γενικής χρήσεως με το S-70 στο πλαίσιο συμπαραγωγής η οποία θα αποδώσει 121 μονάδες για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις λοιπές κρατικές υπηρεσίες.

-Επαύξηση δυνατοτήτων στον τομέα της αερομεταφοράς συντελείται και με την προμήθεια 8 CH-57F Chinook.

-Ευρύτατο πρόγραμμα κατασκευής μη επανδρωμένων αεροχημάτων Altinay, Baykuş, Keklik, 10 MALE ANKA-S, Bayraktar/TB2, Vestel Karayel. Μάλιστα τα Bayraktar-TB2 φέρουν εγχώριας κατασκευής πυραύλους UMTAS/MAM-L (δοκιμάστηκαν εξίσου επιτυχώς στο Afrin). Επιπλέον αναπτύχθηκαν αναλώσιμα drones για επιθέσεις «καμικάζι», υπό την επωνυμία STM Alpagu και Kargu, και UAV ηλεκτρονικού πολέμου Togan.

-Στο αεροπορικό σκέλος των εξοπλισμών προέχει η απόκτηση 116- 119 μαχητικών αεροσκαφών F-35 (100 F-35A + 16-19 F-35B για επιχειρήσεις από το υπό ναυπήγηση σκάφος Anadolu), η ένταξη 4 «Ιπτάμενων ραντάρ» (ΑΣΕΠΕ) MESA Β-737, η προμήθεια 10 μεταφορικών αεροσκαφών τύπου Α-400Μ, 2 αεροσκαφών διοίκησης και ελέγχου Gulfstream η κατασκευή των εκπαιδευτικών Hürkuş, και η σχεδίαση του εθνικού μαχητικού TF-X (αντικαταστάτης των F-16).

-Πρόγραμμα ναυπηγήσεως του εθνικού πλοίου MILGEM, ως βάση για τη ναυπήγηση 8 κορβετών και 4 φρεγατών για το Τουρκικό Ναυτικό.

-Πρόγραμμα προμήθειας 15 ελικοπτέρων SAR για τις ανάγκες της Διοίκησης Ασφάλειας Ακτών.

-Ναυπήγηση έξι υποβρυχίων Type 214, αντίστοιχα των ελληνικών «Παπανικολής».

-Ναυπήγηση 16 περιπολικών τύπου P1200.

-Ένταξη δυο αποβατικών πλοίων LST (Bayraktar & Sancaktar), και 8 ταχέα αποβατικά LCT.

-Ναυπήγηση 1 πλοίου αμφίβιας εφόδου LPD, το γνωστό mini- αεροπλανοφόρο «Anadolu» με δυνατότητα μεταφοράς 1 τάγματος πεζοναυτών, ελικοπτέρων και ικανού αριθμού ΤΟΜΠ/ΤΟΜΑ, από το οποίο θα μπορούν να προς-απονηώνονται F-35B.

-Ανάπτυξη τεχνολογιών υποβρύχιων οπλικών συστημάτων όπως το Ahtapot της Aselsan.

-Κατασκευή αντιπλοϊκών βλημάτων Atmaca, με συνολική εμβέλεια 222km (συνεργασία Roketsan-Armerkom),

-Ναυπηγήσεις πλοίων ερευνών (Barbaros), συλλογής πληροφοριών, ωκεανογραφικών κ.α.

-Τα Διακλαδικά προγράμματα περιλαμβάνουν τα κάτωθι: ολοκληρωμένο σύστημα Διοίκησης και Ελέγχου Hava Kuvvetleri Bilgi, και τοποθέτηση σε τροχιά 26 συνολικά δορυφόρων διαφόρων κατηγοριών (π.χ. τηλεπικοινωνιακούς, επιτηρήσεως για συλλογή πληροφοριών από το διάστημα σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο. Μακροπρόθεσμα προγραμματίζεται η δημιουργία κέντρου εκτοξεύσεως δορυφόρων, και η ανάπτυξη σχετικών συστημάτων για στρατιωτική χρήση και για προσδιορισμό θέσεως (GPS).

-Παράλληλα δημιουργήθηκε Διεύθυνση Άμυνας Κυβερνοχώρου. Ανάπτυξη συστημάτων Η/Π (παρεμβολείς KORAL- ED/ET), κρυπτογραφικών συσκευών, διακλαδική προστασία επικοινωνιών των μονάδων με τα επιτελεία, κέντρα ακροάσεως, αισθητήρες κλπ. Ένα από τα επιτεύγματα του τουρκικού ιδρύματος επιστημονικών και τεχνολογικών ερευνών TÜBİTAK, είναι το στρατηγικού επιπέδου ψηφιακού δικτύου επικοινωνιών TAFICS, για την συνεργασία των Κλάδων και η επικοινωνία με φωνητικά δεδομένα, αποστολή εγγράφων, εικόνων, φωτογραφιών, υψηλής ποιότητας και ταχύτητας. Επίσης δόθηκε έμφαση στην ανάπτυξη των ρομποτικών εφαρμογών.

-Τέλος υπάρχει σε εξέλιξη ευρύτατο προγράμματα αναπτύξεως όπλων και αισθητήρων, όπως το βλήμα cruise SOM, βόμβες και πυρομαχικά διαφόρων ειδών και δυνατοτήτων, πύραυλοι αέρος-αέρος Bozdoğan («Νανογέρακο» βλήμα μέσου μεγάλου βεληνεκούς), Gökdoğan («Πετρίτης», βλήμα μικρού βεληνεκούς), τορπιλών (AKYA), αντιαρματικών βλημάτων UMTAS και ρουκετών Cirit (προσαρμόζονται και σε επιθετικά ελικόπτερα και UAV), τυφέκια ελευθέρων σκοπευτών κλπ.

-Πρόσφατα επελέγη ως το νέο αντιαεροπορικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς το ρωσικό S-400, ενώ εξετάζεται και η προμήθεια πυροβολαρχιών SAMP (μάλλον εναλλακτικά). Επίσης βρίσκεται σε εξέλιξη η προμήθεια 45 αντιαεροπορικών εκτοξευτών για χαμηλά ύψη με σκοπό την προστασία βάσεων (HISAR-A), καθώς και το Α/Α σύστημα κάλυψης φαλαγγών Korkut SPAAG ACV-30.

-Τέλος επισημαίνεται η ενδεχόμενη πρόθεση της γείτονος χώρας να μετεξελιχθεί από συμβατική σε πυρηνική δύναμη. Η συνεργασία με το Πακιστάν σε επίπεδο στρατηγικών εταίρων πιθανόν να περιλαμβάνει και αντίστοιχες πτυχές.

Οι ελληνικές απαντήσεις

Η πρόταση του υπογράφοντος το κείμενο είναι η αναπροσαρμογή του επιχειρησιακού δόγματος προς δύο κατευθύνσεις: α) Απαγόρευση- Αντιπρόσβαση, β) Αποτροπή.

Η Αντιπρόσβαση-Απαγόρευση(Anti-Access Area Denial/A2/AD) μιας περιοχής, όπως σημειώνεται, αναφέρεται στην άρνηση χρήσης των οδών προσέγγισης ενός γεωγραφικού χώρου (π.χ. Αιγαίο Πέλαγος), δια πυρών, δημιουργώντας «Μη Γραμμικής Φύσεως Απειλές» κατά του αντιπάλου. Ως αντίστοιχο παράδειγμα παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο η Κίνα δημιούργησε αντίστοιχη ικανότητα στην Κίτρινη Θάλασσα προκειμένου να απαγορεύσει την πρόσβαση στο ισχυρότερο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό και στις αεροπορικές του δυνάμεις.

Η Αποτροπή αποτελεί πολιτική αρχή που αποσκοπεί στη δημιουργία της πεποίθησης στον εν δυνάμει αντίπαλο, ότι το κόστος μιας πιθανής πολεμικής ενέργειας θα υπερβεί κάθε πιθανό κέρδος. «Στην ελληνική περίπτωση ο όρος Αποτροπή συνίσταται σε τρία βασικά στοιχεία: αμυντική επάρκεια, ευέλικτη ανταπόδοση, αμυντική κάλυψη κυπριακής Δημοκρατίας».

Πολεμική Αεροπορία: Πρόταση εγκατάλειψης του προγράμματος Viper για τα F-16

Μια από τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες προτάσεις που παρουσιάζονται στην ανάλυση είναι η εγκατάλειψη του προγράμματος Viper για την αναβάθμιση 84 F-16, χάριν της αναβάθμισης 124 F-16 στο επίπεδο Advanced Μ CCIP (124 + 30 υπάρχοντα Μ), καθώς και η προμήθεια ικανού αριθμού μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

«Η Πολεμική Αεροπορία διατηρεί σε υπηρεσία 230 τακτικά μαχητικά σε 11 Μοίρες Α/Φ, εκ των οποίων 154 F-16 (ποσοστό 67%), 42 Mirage 2000/-5Mk2 (18,3%) και 34 F-4E PI2000 (14,7%). Την τρέχουσα περίοδο, το πρόγραμμα αναβάθμισης 84 F-16 στο επίπεδο Viper αποτελεί την κορυφαία προτεραιότητα διακλαδικά. Προσωπική εκτίμηση αποτελεί η εγκατάλειψη του Προγράμματος Viper, η αναβάθμιση των 124 F-16 στο επίπεδο Advanced Μ CCIP (124 + 30 υπάρχοντα Μ), γεγονός το οποίο θα αποκλιμακώσει το κόστος, η πώληση των 24 Mirage2000-5 (για να γίνει δελεαστικό το πακέτο πώλησης, να συμπεριληφθεί η δωρεάν παραχώρηση των Mirage2000EGM/BGM), και η απόσυρση των F-4E μετά την εκμετάλλευση των εναπομεινάντων ωρών πτήσης. Η είσπραξη από την πώληση των Mirage2000 θα διατεθεί στο πρόγραμμα απόκτησης ΝΜΑ. O μελλοντικός στόλος της Π.Α. θα διαθέτει περίπου 150 F-16 σε επιθετικούς ρόλους και αποστολές αναγνώρισης (DB-110), και 40-50 ΝΜΑ σε ρόλους Αναχαίτισης-Αεροπορικής Υπεροχής, ενώ θα δοθεί προτεραιότητα και στην απόκτηση μεταχειρισμένων UAV’s/UCAV’s (Heron, Harop κ.α.) ώστε να μπορεί να εφαρμοστούν αποτελεσματικά αποστολές ”Δικτυοκεντρικού Πολέμου”. Κατά συνέπεια θα ανανεωθεί ο στόλος άμεσα με σύγχρονα αεροσκάφη, και παράλληλα θα επιτευχθεί μέγιστος βαθμός ομοιοτυπίας με πολλαπλά οφέλη σε επίπεδο λογιστικής υποστήριξης».

Επίσης, προτείνεται η απόκτηση όπλων κατηγορίας standoff και cruise (πυραύλους μακράς εμβέλειας), ο εκσυγχρονισμός των υπαρχόντων αντιαεροπορικών συστημάτων, και η αλλαγή της χωροταξικής διάταξης των εγκαταστάσεων της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας λόγω της αναβάθμισης των δυνατοτήτων της τουρκικής αεροπορίας: «Προτείνεται ενδεικτικά η μεταφορά των δραστηριοτήτων της Ν. Αγχιάλου στο Άκτιο, και η μετάπτωση της 111 Π.Μ. σε αεροδρόμιο μεταστάθμευσης για τη διεξαγωγή αναχαιτίσεων. Παράλληλα αναστολή δραστηριοτήτων της 131 Σ.Μ. στη Λήμνο εξαιτίας του ότι η αεροπορική βάση βρίσκεται σε εμβέλεια βολής πυραύλων (π.χ. TR-300 Kasirga K+), συνεπώς αεροσκάφη και πληρώματα σε περίοδο επιχειρήσεων θα πρέπει να θεωρούνται βέβαιες απώλειες».

Πολεμικό Ναυτικό

Προτείνεται η δημιουργία μικτού στόλου, με την ένταξη σκαφών μικρότερου εκτοπίσματος αλλά με σύγχρονα όπλα μεγάλου όγκου πυρός (π.χ Κορβέτες), η απόκτηση ικανότητας πραγματοποίησης επιθέσεων κατά στόχων εδάφους, ώστε να υπάρξει αγαστή συνεργασία με την Π.Α. σε περίπτωση ανάληψης δράσης, και συνεπώς μεγιστοποίηση του αποτελέσματος ενός πλήγματος.

«Γενικά επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός των 4 MEKO200HN, η απόσυρση των Φρεγατών “S” ηλικίας 40 και πλέον ετών, και η ένταξη μικρού αριθμού Κορβετών με ικανότητες Κρούσης, Ανθυποβρυχιακές και Αεράμυνας περιοχής (έκασται από 2, στο σύνολο 6). Βέλτιστη επιλογή η ισραηλινή stealth “Sa’ar 6” , της οποίας η επιλογή θα μπορούσε να συνδυαστεί με το μέλλον των Ελληνικών Ναυπηγείων, και γενικότερα της εμπλοκής των Ισραηλινών στα μελλοντικά προγράμματα εκσυγχρονισμού του Στόλου. Η ικανότητα μεταφοράς πυραύλων Barak 8 και συστήματος C-Dome, καθιστά το σκάφος ικανή πλατφόρμα ως πλοίο αεράμυνας περιοχής, ικανότητα απαραίτητη για την κάλυψη των επιχειρήσεων του Στόλου σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Κατά τη διάρκεια σύνταξης της παρούσας, υπήρχαν συγκεχυμένες πληροφορίες (διαρροή και διάψευση από τη γαλλική πλευρά) για το ενδεχόμενο απόκτησης Φρεγατών FREMM με καθεστώς ενοικίασης. Τυχόν ένταξη των σκαφών FREMM αλλάζει άρδην τα επιχειρησιακά δεδομένα, όπως και τις προτάσεις της παρούσας ανάλυσης σε σχέση με τη μελλοντική διάρθρωση του Π.Ν. Επίσης κρίσιμο επιχειρησιακό στοιχείο, η μεταφορά ”σύσσωμης” της 32 ΤΑΞ.ΠΝ πλησίον των αποβατικών σκαφών και η ενίσχυση της αντιαεροπορικής προστασίας των Ναυστάθμων (ο αριθμός των 2 Crotale NG θεωρείται ανεπαρκής)».

Στρατός Ξηράς

Όπως προτείνεται, στον Στρατό Ξηράς θα πρέπει να υπάρξει χωροταξική και επιχειρησιακή αναδιάρθρωση βάσει της υφιστάμενης απειλής, «ανεξαρτήτως τοπικιστικών κριτηρίων».

«Οργανωτικά προτείνεται η διατήρηση 3 μειζόνων Σχηματισμών i) Δ’Σ.Σ. (δυτική Θράκη-Ανατολική Μακεδονία) με Τ/Θ και Μ/Κ Ταξιαρχίες ii) ΑΣΔΕΝ (Νησιά Αιγαίου) iii) 1 Σώμα Στρατού Στρατηγικής Εφεδρείας (κεντρική και ανατολική Μακεδονία), με αποστολή την επέμβαση ανά τον ελλαδικό χώρο, σύμφωνα με τις εκάστοτε επιχειρησιακές απαιτήσεις. Στο Σώμα αυτό θα υπαχθούν το σύνολο των Ειδικών Δυνάμεων, της Αεροπορίας Στρατού, καθώς επίσης 32η ΤΑΞ ΠΝ και 71η Α/Μ ΤΑΞ. Στο ίδιο Σώμα θα υπάγεται 1 Μ/Κ ΤΑΞ σε ρόλο άμεσης επέμβασης δια τούτο θα διατίθεται και μεγάλο μέρος αρματοφορέων».

Ως προς τη βελτίωση της επάνδρωσης, προτείνεται η ολιγόμηνη αύξηση της στρατιωτικής θητείας και η σε εθελοντική βάση στράτευση των γυναικών, «γεγονός καταλυτικό για την αύξηση των επιπέδων ασφαλείας των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, την αύξηση των επιπέδων ετοιμότητας και τη μείωση του λειτουργικού κόστους».

«Σε επίπεδο εξοπλισμού, για τα άρματα μάχης προτείνεται η ενσωμάτωση APS (π.χ. Trophy) ειδικά μετά τα διδάγματα των δυο τουρκικών επιχειρήσεων στη Συρία. Σε περίπτωση υψηλού κόστους απαιτείται η ενσωμάτωση αρχικά στα Leopard2A6HELL και εν συνεχεία στα ομοιότυπα Α4. Στις σημαντικές ελλείψεις του Σ.Ξ. συγκαταλέγονται η απουσία ΤΟΜΑ και η παλαιότητα των ΤΟΜΠ (Μ-113). Δεδομένης της παρούσης οικονομικής κατάστασης θα πρέπει να αναζητηθούν οι λύσεις “απορρόφησης” μεταχειρισμένου πολεμικού υλικού, όπως τα 400 διαθέσιμα M-1A1 Abrams, 70 περίπου οβιδοβόλα Pzh2000, εκτοξευτές MLRS κτλ. Παράλληλα προτείνεται η άμεση απόσυρση του πεπαλαιωμένου υλικού του Σ.Ξ (M-113, M-48A5 MOLF κ.α.), ώστε να μειωθούν οι λειτουργικές δαπάνες. Ένα μεγάλο μειονέκτημα του Σ.Ξ. παραμένει η αδυναμία μαζικής αερομεταφοράς δυνάμεων με ελικόπτερα ελιγμού καθώς τα υπέργηρα Huey αγγίζουν κατά μέσο όρο τα 50 έτη σε υπηρεσία. Απαιτείται η ολοκλήρωση των παραλαβών των ΝΗ-90 και το ενδεχόμενο απόκτησης 15-20 μεταχειρισμένων UH-60».

Κλείνοντας, τονίζεται η σημασία αύξησης της διακλαδικότητας, η οποία, όπως εκτιμάται, αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος, ενώ υπογραμμίζεται η σημασία της συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ- όχι όμως σε καταστάσεις αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής.

«Σήμερα η διμερής συνεργασία κινείται σε επιφανειακό επίπεδο υπό την έννοια ότι 10 έτη μετά την πρώτη αεροπορική άσκηση «Glorious Spartan», δεν υπήρξε περαιτέρω εμβάθυνση...Στην Ελλάδα αγνοούμε την οικονομική διάσταση των διμερών σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Ενδεικτικά το 25% των τουρκικών εξαγωγών προς τις χώρες του Περσικού κόλπου, διακινείται μέσω του λιμένα της Χάιφα. Οι διμερείς οικονομικές σχέσεις (Ελλάδας-Ισραήλ), προς το παρόν δεν έχουν μετουσιωθεί σε κάποιο πλαίσιο το οποίο να δημιουργεί συνθήκες μιας αναπόδραστης συμμαχίας. Η προσωπική πρόταση επικεντρώνεται στην πώληση των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών στις αντίστοιχες ισραηλινές εταιρείες (π.χ. ΕΑΒ στην IAI) διότι θα προκύψουν άμεσα τα ακόλουθα οφέλη: α) μεταφορά τεχνογνωσίας και δη art of the state, εξισορροπώντας τα επιτεύγματα της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας, β) εξυγίανση, γ) δημιουργία θέσεων εργασίας, δ) ανάληψη υποκατασκευαστικού έργου για το σύνολο των εθνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, ε) εμβάθυνση διμερών σχέσεων. Περαιτέρω συνεργασία μπορεί να υπάρξει μέσω της παραχώρησης κάποιου αεροδρομίου (π.χ. 133 Σ.Μ) για τμηματική χρήση, μέσω του οποίου το Ισραήλ θα υλοποιεί την λεγόμενη “Άμυνα Βάθους”, την οποία στερείται συστηματικά εξαιτίας του περιορισμένου γεωγραφικού βάθους. Στο παραπάνω πλαίσιο μπορεί να υπάρξει διμερής συνεργασία. Όχι όμως σε καταστάσεις αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής».

Ακολουθήστε τον Ανεξάρτητος Τα Νέα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

Κάντε μας like στο facebook

Πηγή:www.huffingtonpost.gr, /www.kathimerini.gr/politics/foreign-policy/561681280/ta-rafale-kai-i-isorropia-dynameon-sto-aigaio/ -Posted by Anexartitos.Ta.Neα

Αν θέλετε να μαθαίνετε παράλληλα όσα σημαντικά διαδραματίζονται στα ελληνικά και ξένα media κάντε like στην σελίδα στο Facebook πατώντας εδώ.click here

Δημοσίευση σχολίου

.Τα σχόλια υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο.

. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.

. Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.

. Συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια και greeklish αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.

. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές και μόνον αυτούς.

. Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.

. Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.

. Περισσότερα στους όρους χρήσης.

. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.