Πώς ο σύγχρονος Έλληνας αστυνομικός ζει σαν κοινωνικός «παρίας»

 

  Ένα απάνθρωπο σύστημα διαχείρισης προσωπικού στην ΕΛ.ΑΣ, δυσκολεύει τη ζωή και σε αυτούς που φεύγουν από το Σώμα και σε εκείνους που μένουν, εγκλωβισμένοι στην υπηρεσία, με πενιχρό μισθό, χωρίς δικαίωμα δεύτερης δουλειάς και χωρίς κοινωνική ζωή...

 

 

Αστυνομικός: Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στο επάγγελμα του αστυνομικού, είναι η κοινωνική απομόνωση που με διάφορους τρόπους φροντίζει να του επιβάλλει το σύστημα.

 

Σε μια χώρα που η εγκληματικότητα εκτοξεύεται κατακόρυφα και προκύπτουν όλο και περισσότερες ανάγκες για αστυνόμευση, πολλοί νέοι μπαίνουν στην αστυνομία με όρεξη να προσφέρουν στον πολίτη, αλλά και ελπίδα ότι θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους με ένα επάγγελμα που υποτίθεται ότι εγγυάται σταθερότητα.

 

Μόνο που αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Πέρα από το θέμα που αναδείξαμε για τις οικογένειες που χωρίζονται στα 2 λόγω αποσπάσεων, επειδή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη παρατύπως εμποδίζει τις συνυπηρετήσεις, έχουμε και το φαινόμενο υπηρεσιακής «ομηρίας» των νέων αστυνομικών.

 

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι όταν ένας νεαρός αστυνομικός μπει στο Σώμα με την αφέλεια ότι εισέρχεται σε ένα περιβάλλον αξιοκρατίας και επαγγελματικής ανέλιξης, τον περιμένουν 2 τεράστια σοκ: Πρώτον ότι δεν λογαριάζεται καθόλου η αξία του αλλά μόνο τα χρόνια υπηρεσίας και δεύτερον και κυριότερο, ότι δεν έχει δικαίωμα παραίτησης για τα πρώτα 8 χρόνια.

 

Συγκεκριμένα το κατώτερο αστυνομικό προσωπικό υποχρεούται να υπηρετήσει στην Ελληνική Αστυνομία για 8 χρόνια χωρίς δικαίωμα παραίτησης, ενώ αντίστοιχη υποχρέωση έχουν και οι ειδικοί φρουροί που πρέπει να υπηρετήσουν για 3 χρόνια. Οι αστυνομικοί μπορούν να παραιτηθούν νωρίτερα από τα 8 χρόνια υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις, μόνο αν έχουν διανύσει τα 2/3 του χρόνου υποχρεωτικής υπηρεσίας και μόνο αν εγκριθεί η αίτηση εξόδου τους από το Σώμα από το Πρωτοβάθμιο Συμβούλιο Κρίσης Αστυφυλάκων – Αρχιφυλάκων και Ανθυπαστυνόμων.

 

Ας αναλογιστούμε ότι ένας νέος που θα μπει στην Αστυνομία στα 20 του, θα συνειδητοποιήσει απογοητευμένος ότι θα παίρνει έναν οικτρό μισθό, θα κάνει γραφειοκρατική «χαμαλοδουλειά», θα δουλεύει σε υποστελεχωμένα ή και απαρχαιωμένα τμήματα, θα τον υποχρεώνουν να περιφρουρεί πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, θα ψωνίζει εξοπλισμό από την τσέπη του, θα διακινδυνεύει ακόμα και τη ζωή του, θα χρειάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά για να επιβιώσει, όμως παράλληλα ο νόμος του το απαγορεύει.

 

Θυμηθείτε μόνο τον άτυχο 31χρονο ειδικό φρουρό, Αγαθάγγελο Παπαδόπουλο, που αναγκαζόταν να κάνει «μαύρα» μεροκάματα με το φορτηγό και καταπλακώθηκε από μπάζα από κατάρρευση κτιρίου στον Πειραιά, τον περασμένο Απρίλιο.

 

Όταν λοιπόν ένας νέος αστυνομικός συνειδητοποιήσει όλα αυτά τα κακώς κείμενα και απελπιστεί, δεν έχει καν το δικαίωμα να αποχωρήσει και να αλλάξει τον επαγγελματικό προσανατολισμό του. Όταν βγει από το Σώμα στα 28 του χρόνια, θα είναι ένας ανειδίκευτος που θα έχουν πάει στράφι τα πιο παραγωγικά χρόνια μόρφωσης και εκπαίδευσης.

 

Εν ολίγοις, με το άθλιο σύστημα διαχείρισης του προσωπικού στην αστυνομία, ο νεαρός αστυνόμος δεν έχει δικαίωμα για λάθος. Αν δεν επιμείνει στην αρχική επιλογή του, που μπορεί να είναι και αποτέλεσμα νεανικής επιπολαιότητας, θα το πληρώσει ακριβά. Τι μπορεί να κάνει στα 28 ένας νέος για να σπουδάσει, ενώ τρέχουν οι ανάγκες βιοπορισμού; Ακόμα πιο δύσκολα, τι μπορεί να κάνει ένας 28ρης με οικογένεια;

Αντί το Σώμα να αλλάξει όλα αυτά που απογοητεύουν τον νέο αστυνομικό, απλά τον εκμεταλλεύεται για 8 χρόνια, κι έπειτα τον αποβάλει και του λέει «βγάλε τα πέρα μόνος σου». Βοηθάει το καλό της αστυνομίας αυτή η απάνθρωπη μεταχείριση των νέων; Φυσικά και όχι. Αλλά η Πολιτεία κωφεύει και της αρκεί μόνο η «στρατολόγηση»…

Ως εκ τούτου συμφέρει την Πολιτεία να βρίσκει τρόπους ώστε να κρατά εγκλωβισμένους τους αστυνομικούς, να τους μεταχειρίζεται σαν «ιδιωτικό στρατό», κρατώντας τους αποκομμένους από την κοινωνία. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν τον αστυνομικό να αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη, αλλά μια σχέση φόβου, ώστε να επιβάλλεται η κυβερνητική πολιτική όσο αντιλαϊκή και να είναι.

Από τη μεριά του ο αστυνομικός ζει σε ένα εργασιακό καθεστώς όπου η ίδια η πολιτική ηγεσία του κόβει τις γέφυρες με την κοινωνία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε κάθε κυβερνητικό φιάσκο που σχετίζεται με θέματα τάξης και ασφάλειας, η κυβέρνηση μεταχειρίζεται την ΕΛ.ΑΣ σαν εξιλαστήριο θύμα για να ξεφορτωθεί τις ευθύνες της. Το έχουμε δει να συμβαίνει ατελείωτες φορές.

Ο αστυνομικός των 900 ευρώ, δουλεύει βραδινές βάρδιες και σαββατοκύριακα, χωρίς να του φτάνουν τα χρήματα για να βγάλει το μήνα, όπως συμβαίνει και στην πλειοψηφία των εργαζομένων. Για να κάνουν οικονομία, αναγκάζονται να τρώνε σε λέσχες και να ψωνίζουν σε συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ, σαν μια κλειστή κάστα «τρόφιμων» που πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένες υπηρεσίες του κράτους για να επιβιώσουν.

Παράλληλα ο αστυνομικός δεν μπορεί να βγει στην κοινωνία για να κάνει δεύτερη δουλειά, όπως κάνουν όλοι όσοι ζορίζονται οικονομικά. Απαγορεύεται δηλαδή να αποκτήσει (μια σχετική) οικονομική άνεση, και άρα τον αναγκάζουν να εξαρτάται απόλυτα από το Σώμα. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική ηγεσία θέλει να συντηρεί εξαρτημένους «στρατιώτες» που σε περίπτωση που δεν υπακούσουν εντολές, ξέρουν ότι θα καταστραφεί οικονομικά η ζωή τους.

Επιπλέον οι κυβερνήσεις, αλλά και τα περισσότερα ΜΜΕ, συντηρούν μια δυσφημιστική εικόνα για τους αστυνομικούς, για να κρατούν ενεργή τη διαίρεση λαού – αστυνομίας. Οι πολλές επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται, ενώ τα σκάνδαλα και οι αστοχίες υπερτονίζονται και γίνονται πρώτο θέμα για μέρες. Οι μεμονωμένες περιπτώσεις διαφθοράς παρουσιάζονται με προπαγανδιστικό τρόπο σαν να σχετίζονται με όλους τους αστυνομικούς. Στον αντίποδα, οι πράξεις αυτοθυσίας από αστυνομικούς, αναδεικνύονται πολύ σπάνια.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι οι αστυνομικοί να ζουν σαν κοινωνικοί «παρίες» και να εγκλωβίζονται στο ίδιο τους το περιβάλλον για να επιβιώσουν. Ο αστυνομικός συγχρωτίζεται κυρίως με άλλους αστυνομικούς και δεν «ζυμώνεται» με την κοινωνία, επειδή κάποιοι από «ψηλά» δεν το θέλουν. Ακόμα και στους ίδιους τους αστυνομικούς «φυτεύεται» η ιδέα ότι όλη αυτή η περιχαράκωση είναι για το καλό τους, γιατί πάνω στον αγώνα της επιβίωσης σκέφτονται ότι τουλάχιστον έχουν μια επαγγελματική σταθερότητα. Κι έτσι το σύστημα καμουφλάρει τα πολύ σοβαρά τιμήματα που πληρώνει ο αστυνομικός για να έχει αυτή τη σταθερότητα, που – όπως είπαμε – στην πραγματικότητα είναι «ομηρία».

Ο αστυνομικός δεν μπορεί ούτε καν να προγραμματίσει τη ζωή του για την επόμενη μέρα, αφού τις περισσότερες φορές η υπηρεσία τους γνωστοποιεί το πρόγραμμα μια μέρα πριν. Το αποτέλεσμα: μηδέν κοινωνική ζωή. Το μόνο που του απομένει είναι να περιστρέφεται η κοινωνική ζωή του μόνο γύρω από την υπηρεσία, είτε αυτό αφορά τους φίλους, είτε να γνωρίσει μια/έναν σύντροφο. Και το χάσμα με την κοινωνία διαιωνίζεται…

 

 

 

 

 

 

 

Κάντε μας like στο facebook   

 

 

 

 

 

 

   Πηγή:    https://primenews.press/pos-o-sygchronos-ellinas-astynomikos-zei-san-koinonikos-parias        -Posted by Anexartitos.Ta.Neα

 

Αν θέλετε να μαθαίνετε παράλληλα όσα σημαντικά διαδραματίζονται στα ελληνικά και ξένα media κάντε like στην σελίδα στο Facebook πατώντας εδώ.click here  

 

 
 Δημοσίευση σχολίου  

 

.Τα σχόλια υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. 

 
. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.

. Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές. 

 
. Συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια και greeklish αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.

. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές και μόνον αυτούς.

. Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.

. Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.

. Περισσότερα στους όρους χρήσης.

 

        . Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.