Ταξικά αυτοκίνητα & άλλες ιστορίες

Δυο λόγια για δυο διαφημίσεις που παίχτηκαν την βραδιά των όσκαρ στην αμερικάνικη τηλεόραση.

Η πρώτη δείχνει σκηνές από ταινίες που οι πρωταγωνιστές φοράνε Rolex...
Και μπορεί να μην σου είχε κάνει ποτέ εντύπωση όταν έβλεπες την κάθε ταινία ξεχωριστά, αλλά βλέποντας στο βιντεάκι μαζεμένες τις εικόνες, είναι σαν από τον Τσε ως τον Συνταγματάρχη Κερτζ στις ζούγκλες, από την Φέι Ντάναγουεϊ στα γραφεία του «Δικτύου» ως τον Μπιλ Πάξτον στους βυθούς του Τιτανικού, από τον Γκάμπριελ Μπερν στους «Συνήθεις Υπόπτους» ως τον Επιθεωρητή Κλουζώ κι από τον Πολ Νιούμαν σκηνοθετημένο από τον Σκορσέζε ως τον Ντάστιν Χόφμαν σκηνοθετημένο από τον Σλέσιντζερ, όλοι μα όλοι να λειτουργούσαν εξαρχής σαν γκρίζοι πωλητές ρολογιών.

Είναι σαν να μην έχει τοποθετηθεί το προϊόν μέσα στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά σαν η κινηματογραφική ιστορία να ήταν το περιτύλιγμα μέσα από το οποίο θα πωληθεί αποτελεσματικότερα το προϊόν, είναι σαν η κινηματογραφική ιστορία (και μαζί όλο το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά) να ήταν στην πραγματικότητα κι αυτή μια μεγαλύτερη σε διάρκεια και λιγότερο ομολογημένη διαφήμιση.

Η δεύτερη ξεκινά δείχνοντας να χιονίζει του καλού καιρού ή μάλλον του κακού καιρού και να το έχει στρώσει. Ο πατέρας κοιτά από το παράθυρο απολαμβάνοντας μια κούπα που καλό είναι να έχει μέσα ρόφημα και όχι αλκοόλ, γιατί ο κανακάρης έχει ήδη ντυθεί. Θέλει να πάει σινεμά. Τότε η ξαπλωμένη στον καναπέ μαμά που σκρολάρει το τάμπλετ της, μας υπενθυμίζει ότι η όλη κουβέντα περί ταξικότητας του δυστυχήματος με την Πόρσε αποσιωπά ότι η ταξικότητα του θανάσιμου κινδύνου είναι η εξαίρεση και ότι ο κανόνας είναι η ταξικότητα της ασφάλειας. "Take him", λέει στον άντρα, κι αφού δίνει το πράσινο φως και η μάνα, όλα είναι ασφαλή, όλα έχουν ελεγχθεί, όλα είναι οκ. Με την Mercedes - Benz 4MATIC μια βόλτα με ήπια χιονοθύελλα είναι μια βόλτα στο πάρκο. Πατέρας και γιος φτάνουν στο μούλτιπλεξ. Που όμως είναι ολόαδειο.

Γιατί με άλλα αυτοκίνητα θα ήταν τρέλα να οδηγήσεις με τέτοιο καιρό. Χάρη στα οικογενειακά χρήματα ο κανακάρης έχει τη δυνατότητα να ζει σε έναν κόσμο που βρίσκεται διαρκώς σε πλήρη λειτουργία ανεξαρτήτως των εξωτερικών συνθηκών και δυσχερειών, αλλά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ότι, ενίοτε, όταν είσαι τόσο πολύ νικητής στη ζωή, καταλήγεις να είσαι ο μόνος που έχεις τη δυνατότητα να τον απολαύσεις. Ακριβέστατη η μεταφορά για τον καπιταλισμό, αλλά επειδή παραείναι δυστοπική, τη στιγμή ακριβώς που κανακάρης και πατέρας κανακάρη ετοιμάζονται να φύγουν, καταφθάνει μια ακόμη Mercedes - Benz 4MATIC και βγαίνει από μέσα η πριγκίπισσα του κανακάρη.

Η δυστοπία φεύγει, το όνειρο έρχεται, τώρα θα έχουν όλο το μούλτιπλεξ δικό τους, τώρα δεν θα είναι καθόλου άβολο που θα λειτουργεί μόνο για πάρτη τους, να πάει να γαμηθεί το περιβάλλον και η κοινωνία, there's no such thing as society, οι άλλοι ας έχουν αποκλειστεί σπίτια τους, εμείς με τις οικογενειακές μας Μercedes καταφέραμε να 'ρθουμε.

Kαθώς μπαίνει βέβαια στην αρχή στο μουλτιπλέξ ο κανακάρης, στο βάθος βλέπουμε τον υπάλλληλο στο ταμείο και τον υπάλληλο στο μπαρ. Αυτοί δεν διευκρινίζεται αν ήρθαν στη δουλειά με την δική τους οικογενειακή Μercedes, με τα πόδια ή έρποντας, τη δική τους ιστορία δεν θα τη πει διαφήμιση, τη δική τους ιστορία προσπάθησε ίσως να την πει κάποτε ο Τσε, μέχρι να γίνει κι αυτός στάμπα σε μπλουζάκια και πόστερ μπόι για τη διαφήμιση της Rolex.

Γραφικότητες, θα πεις, το ξέρω. Το να ψιλοντρεπόμαστε άλλωστε κάθε φορά που γράφουμε τέτοια, είναι αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού.