Για τους σύγχρονους δικαιώματιστές της πλ@κας, ο κοσμηματοπώλης δεν έχει δικαιώματα ούτε ελαφρυντικά. Στη λογική του παραλόγου, θα ‘πρεπε να πει στον κάθε π..$τη που αποφάσισε να βάλει χέρι στον κόπο του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»!...
ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑΣ (όχι απλά διάρρηξης)
Τον Ιανουάριο του 2002 κυκλοφόρησε επίσημα το ευρώ στις χώρες τις Ευρωζώνης και κατά συνέπεια και στην Ελλάδα.
Τα εμπορικά καταστήματα είχαν όλα μετατραπεί σε μικρά ανταλλακτήρια, αφού εδέχοντο δραχμές και επέστρεφαν ευρώ. Είχα τότε ένα μαγαζί με ρούχα στην οδό Κολοκοτρώνη, στο Σύνταγμα, όπου και κατοικούσα 50 μ. από το κατάστημά μου.
Η ασφάλιση του καταστήματος αφορούσε εμπόρευμα και φυσικά όχι μετρητά. Είχα συναγερμό τότε στο κατάστημα, αλλά δεν ήταν συνδεδεμένος με κάποιο κέντρο λήψεως σημάτων, αφού έμενα δίπλα, ενώ στο διπλανό στενό ήταν το πάλαι ποτέ ΑΤ Ακροπόλεως.
Ήταν μεσάνυχτα Παρασκευής 18/1/2002, όταν άκουσα από το σπίτι τον συναγερμό μας να κτυπάει. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα κόσμο απέναντι από το κατάστημά μου και την κόκκινη διακεκομμένη λάμψη της σειρήνας. Οπτική επαφή δεν είχα, αλλά ήξερα ότι ήταν το μαγαζί μου. Πήρα ένα κουζινομάχαιρο και έτρεξα. Η γυναίκα μου με το νυχτικό κατέβηκε αμέσως μετά και κατευθύνθηκε προς το αστυνομικό τμήμα.
Φτάνοντας μπροστά στο κατάστημα είδα την γυάλινη πόρτα σπασμένη. Κοίταξα διστακτικά μέσα και είδα στο σκοτάδι έναν τύπο να έχει μπει πίσω από ταμείο. Άρχισα να φωνάζω με όλη μου τη δύναμη: Αστυνομία, βοήθεια, κλέφτης!
Η γυναίκα μου τρόμαξε και άρχισε να παρακαλά τον ένοπλο φρουρό του τμήματος να σπεύσει: Θα σκοτωθεί ο άνδρας μου, τρέχα! Καμία αντίδραση. Ο φρουρός την παρέπεμψε στο τμήμα ασφαλείας.
Ο κλέφτης πανικόβλητος από τις φωνές μου, άρπαξε την κερματοθήκη των ευρώ - οι παλιοί θα θυμούνται ότι για να τα συνηθίσουμε είχαμε πάρει όλοι οι μαγαζάτορες κάτι πλαστικές κερματοθήκες - και πλησίασε προς την πόρτα.
Πέσε κάτω π..$τη, θα σε σκοτώσω, του φώναξα! Εκείνος άφησε την κερματοθήκη να πέσει κάτω και άρχισε να με απειλεί με το cryptonite της μηχανής του που ήταν παρκαρισμένη λίγο πιο πέρα. Φορούσε ένα υπερμεγέθες για το μπόι και τα κιλά του μπουφάν με την ετικέτα να κρέμεται, που είχε αρπάξει μπαίνοντας στο μαγαζί.
Τα μάτια του γυάλιζαν. Το χέρι του αιμορραγούσε. Τραβήχτηκα, κι αυτός άρχισε να τρέχει προς την Ερμού, αφού στεκόμουν χωρίς να το ξέρω προς την πλευρά της μηχανής του.
Μη γνωρίζοντας εάν έχει κλέψει τα μετρητά που βρίσκονταν μέσα στο κατάστημα, άρχισα να τον καταδιώκω κραδαίνοντάς του το κουζινομάχαιρο.
Εκείνος, με περίσσιο θράσος, φώναζε: Βοήθεια, είναι τρελός, θέλει να με σκοτώσει! Φτάσαμε στην Καπνικαρέα κι εκεί τον είχα πια φτάσει. Είχε εξαντληθεί.
Του έβαλα τρικλοποδιά και σωριάστηκε κάτω. Έκρυψα το μαχαίρι και τον παγίδεψα πιέζοντας το γόνατό μου στο λαιμό του.
Ένας Κύπριος με την κοπέλα του με απείλησε ότι θα φωνάξει την αστυνομία. «Πάρε το 100 αμέσως του είπα. Είναι κλέφτης!»
Για καλή μου τύχη ένα περιπολικό έκανε την εμφάνισή του μετά από κάποια λεπτά. Μας έβαλαν στο περιπολικό και κατευθυνθήκαμε στο ΑΤ Ακροπόλεως, δίπλα στο σπίτι μου.
Όπως απεδείχθη, ο δράστης ήταν τοξικομανής. Γι’ αυτό κιόλας είχε εξαντληθεί τόσο εύκολα. Τη σκαπούλαρε εύκολα. Την επομένη στο αυτόφωρο πήρε τριήμερη αναβολή για να προσκομίσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά που θα επιβεβαίωναν την κατάστασή του, και μετά από 3 μέρες φυσικά δεν ενεφανίσθη. Τόσο απλά τη σκαπούλαρε.
Κράτησα αυτό το μαγαζί άλλα 7 χρόνια και κάθε φορά, ειδικά τα βράδια που περνούσα από μπροστά, η εικόνα της σπασμένης θύρας και του κλέφτη μέσα στο μαγαζί μου με καταδίωκε. Ακόμη και σήμερα, είναι από τα πράγματα που με την παραμικρή αφορμή έρχονται στο μυαλό μου.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ο λόγος είναι απλός: κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την πληγή που σου προκαλεί η οποιαδήποτε παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων σου, ένα εκ των οποίων είναι η περιουσία σου, το βίος σου, αυτό με το οποίο τρέφεις τα παιδιά σου και την οικογένειά σου.
Για τους σύγχρονους δικαιώματιστές του κwλου, ο κοσμηματοπώλης δεν έχει δικαιώματα ούτε ελαφρυντικά. Στη λογική του παραλόγου, θα ‘πρεπε να πει στον κάθε π..$τη που αποφάσισε να βάλει χέρι στον κόπο του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»!
Θα μπορούσα να τον έχω φάει τον τύπο εκείνο το βράδυ. Και δε θα είχα και πολλές τύψεις απέναντι στην κοινωνία. Μόνον απέναντι στο Θεό, που για αυτούς τους τύπους αποτελεί ενοχλητικό αγκάθι στα παπούτσια του σάπιου κράτους που οραματίζονται.
Πιθανότατα θα πήγαινα φυλακή. Κι αν αυτό συνέβαινε σήμερα, εκτός από τη δικαιοσύνη θα είχα να αντιμετωπίσω και την πολιτική ορθότητα... Καλά του κάνανε λοιπόν του «κυρίου»
Παναγιώτης Δούμας
Κάντε μας like στο facebook
Πηγή: http://www.newsnowgr.com/article/1191675 , eglimatikotita - Posted by Anexartitos.Ta.Neα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου