Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τουλάχιστον όσοι είχαν αναπτύξει ή διατηρήσει έναν υγυή τρόπο σκέψης, είχαν διαφορετική αντίληψη σχετικά με το τι σημαίνει πολίτης απο αυτή που έχουμε εμείς σήμερα...
Για να θεωρηθεί λοιπόν κάποιος πολίτης, σύμφωνα με τις πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες του παρελθόντος(και για μια περίοδο και στην πράξη ως ενα βαθμό), δεν αρκούσε να εμπεριέχεται απλά
ως μια οντότητα εντός μιας πόλης, αλλά να συμμετέχει στα κοινά(στην νομοθεσία, στην άσκηση εξουσίας και στις όποιες σημαντικές αποφάσεις). Είναι βέβαια θέμα συζήτησης το κάτα πόσο κατάφερε αυτό να εφαρμοστεί ακόμα και στην αρχαία Αθήνα της δημοκρατικής περιόδου, όμως δεν θα μας απασχολήσει το συγκεκριμένο ζήτημα στο παρόν άρθρο.
Χοντρικά, αν ζητούσε κάποιος έναν απο τους αρχαίους φιλόσοφους, να δώσει ενα ορισμό για το τι είναι πολίτης και τι δούλος, η περιγραφή που θα έδινε για το δούλο, δεν θα είχε και μεγάλες διαφορές απο το πως θεωρούμε τον «πολίτη» τη σήμερον ημέρα. Για τους αρχαίους π.χ. Αθηναίους, ο δούλος ήταν μονάδα παραγωγής και ο πολίτης μονάδα άσκησης βούλησης, τουλάχιστον στην θεωρία. Αυτό λοιπόν που διαφοροποιούσε τους πολίτες απο τους δούλους, ήταν αφενός η επιβάρυνση των δούλων με τις βαρυές εργασίες, και η ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά, τα πολιτικά δηλαδή.
Στις μέρες μας βέβαια, που η δουλεία υποτίθεται ότι έχει καταργηθεί(γιατί στην πραγματικότιτα έχει αντικατασταθεί απο την μισθωτή σκλαβιά, ενα απάνθρωπο και παράλογο δηλαδή τρόπο παραγωγής), δεν μπορούμε να περιμένουμε απο τους δούλους να βγάλουν το φίδι απο την τρύπα, άσχετα αν ως ενα βαθμό το κάνουμε(βλέπε υποανάπτυκτες χώρες). Παρόλα αυτά, δεν θα έπρεπε να απαξιώνουμε την ενασχόληση με τα κοινά, αλλά θα έπρεπε να την θεωρούμε υποχρέωση μας. Και δείτε το και πρακτικά, εφόσον ζούμε σε κοινωνικές ομάδες, μεγαλύτερες η μικρότερες, ωφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για το ρόλο μας στην κάθε μια απο αυτές τις ομάδες, αλλά και για την λειτουργία των συγκεκριμένων ομάδων, μιας και η επιρροή που ασκούν αυτές στη ζωή μας είναι καθοριστική!
Αντ’ αυτού, προτιμούμε, να καθόμαστε μπροστά στην τιβι και να κρεμόμαστε απο τα πάνω αλλά και τα κάτω χείλια, της Αλεξανδράτου και της κάθε Αλεξανδράτου, πράγμα που δεν είναι μόνο αφελές αλλά και ιδιαιτέρως επικύνδινο.
Γιατί όσο εμείς είμαστε παραδομένοι στο τίποτα, εκείνοι, ακολουθούν την τακτική του «όσο εσύ κοιμόσουν», και κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Όταν εμείς, κάθε που γίνονται εκλογές ξαπλάρουμε στην παραλία, αντί να ασχοληθούμε 15 λεπτά με το να πάμε να ψηφίσουμε, εκείνοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δείτε τους πόσο άνετα βασιλεύουν στα κράτη με μεγάλη αποχή, δεν τους καίγετε καρφί που εσύ νομίζεις ότι τους απαξιώνεις, όταν κανονικά θα έπρεπε να τους τιμωρείς, έστω και με το ανεπαρκές όπλο της ψηφοφορίας.
Η μη συμμετοχή του ανθρώπου στα κοινά, τον μετατρέπει σε καρκινικό κύταρο, μέρος ενός οργανισμού που ασθενεί, ενω η συμμετοχή του, αυξάνει τις πιθανότητες ο οργανισμός να εξυγιανθεί σταδιακά, έστω και με trial and error διαδικασίες.΄Η συμμετοχή του ατόμου στα κοινά, τον μετατρέπει απο αριθμό σε μονάδα, απο απλό κύκλωμα σε λογική πύλη για να μιλήσω και λίγο τεχνοκρατικά. Θα ήταν προτιμότερο, λίγη απο την υπευθυνότητα και την πειθαρχία που δείχνουμε στον εργασιακό μας χώρο, για χάρη του αφεντικού, να την εφαρμόζαμε στον εαυτό μας, έτσι ώστε να μην καταντάμε φτερά στον άνεμο, να μην αφηνόμαστε στις ορέξεις του κάθε αρπαχτικού αποχαυνωμένοι απο τηλεοπτικές και απο LifeStyle τύπου πρέζες.
Θα ήταν καλό να ζούσαμε τη ζωή μας βάση αυτού του κανόνα, της αποδοχής και επιδίωξης της «ύπαρξης», έναντι της «μη ύπαρξης», μιας και το τίμημα τελικά της «μή ύπαρξης», ίσως να είναι και βαρύτερο απο αυτό της «ύπαρξης».
Όμως όπως φαίνεται, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τον εαυτό μας ως απομεινάρι ενός λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, και αυτό απλά επειδή έτσι μας το μάθαν. Τα μάρμαρα δυστυχώς, είναι πιο ανθεκτικά απο την συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία και μνήμη, ίσως θα ήταν πιο βολικό αν τα γκρεμίζαμε.
Κάντε μας like στο facebook
Πηγή: https://poexania.wordpress.com/2010/04/23 Posted by Anexartitos.Ta.Neα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου