Όταν η σιωπή στους δρόμους δεν είναι ειρήνη αλλά απόγνωση, όταν η απουσία αντίδρασης δεν μαρτυρά σύνεση αλλά αναισθησία, τότε ίσως βρισκόμαστε όχι σε μια εποχή ειρήνης αλλά σε μια περίοδο προετοιμασίας για την επόμενη συντριβή...
της Σκεύω Πινότση
Δεν είναι η πρώτη φορά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα, αλλά σαν μηχανισμός που κανείς δεν φαίνεται ικανός να αφοπλίσει.
Η συλλογική μας αμνησία είναι το πιο πολύτιμο όπλο στα χέρια όσων οικοδομούν νέες αφηγήσεις. Όπως κάποτε τα σύνορα βάφτηκαν με αίμα υπό το πρόσχημα των μεγάλων ιδανικών, έτσι και τώρα η λέξη “ασφάλεια” παίζει το ρόλο του άξονα πάνω στον οποίο περιστρέφονται οι μηχανισμοί χειραγώγησης. Η ασφάλεια γίνεται πρόσχημα για έλεγχο· η οικονομική ευημερία, άλλοθι για πνευματική υποδούλωση.
Η τεχνολογία μάς υπόσχεται διαύγεια, αλλά μας βυθίζει σε παθητικότητα. Τα κοινωνικά δίκτυα, αντί να καλλιεργήσουν συμμετοχική γνώση, μας μετατρέπουν σε δέκτες εικόνας, απομονωμένους πίσω από οθόνες που εκπέμπουν διαρκώς θορύβους μα όχι νοήματα.
Ο πολιτισμός μας καταντά σκηνικό: φώτα, σκηνές, ηθοποιοί χωρίς σενάριο, θεατές χωρίς επίγνωση. Είμαστε «πολίτες» χωρίς πόλη. Ή μάλλον, χωρίς πολιτική. Χωρίς εκείνο το βάρος ευθύνης που μας καθιστά συμμέτοχους στα τεκταινόμενα. Και αυτό το κενό το γεμίζουν οι «πολιτικοί νάνοι» της εποχής—άνθρωποι αδειασμένοι από όραμα, μα γεμάτοι φιλοδοξία, έτοιμοι να ξεπουλήσουν κάθε τι που δεν καταλαβαίνουν.
Σήμερα, η νέα μορφή πολέμου δεν ξεκινά με στρατιωτικές εισβολές, αλλά με εισβολές στη συνείδηση. Ο πόλεμος είναι ήδη εδώ, υπόγειος, προβαλλόμενος σε ζωντανή μετάδοση από τα μέσα ενημέρωσης. Δεν χρειάζονται άρματα· αρκούν τα ιδεολογικά memes και τα ψευδεπίγραφα διλήμματα. Και όμως, οι κοινωνίες μας, υπνωτισμένες από τον φόβο της απώλειας, παραδίδονται αμαχητί. Το πιο πολύτιμο πεδίο μάχης είναι η ψυχή του ανθρώπου. Και εκεί, οι ήττες μας έχουν ήδη καταγραφεί με τη μορφή της αδράνειας.
Ο άνθρωπος—όχι ως βιολογική μονάδα, αλλά ως φορέας αξιών—απειλείται όχι από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά από τη διάβρωση του ίδιου του νοήματος της ύπαρξης. Η εσωτερική μας υποταγή στον φόβο, η εγκατάλειψη της κριτικής σκέψης, η απώλεια της επιθυμίας για συμμετοχή, είναι το πραγματικό έδαφος πάνω στο οποίο θα χτιστούν τα νέα πεδία της μάχης.
Το ερώτημα δεν είναι πλέον «θα γίνει πόλεμος;» αλλά «πόσο έχουμε ήδη υποταχθεί;» Ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος. Η ιστορία, αν και κυκλική, αφήνει ανοικτά παραθυράκια για όσους κοιτάζουν κόντρα στον χρόνο.
Ας ξαναχτίσουμε τους θεσμούς όχι σαν διοικητικά κουφάρια αλλά σαν χώρους πνοής. Ας απαιτήσουμε παιδεία που δεν διδάσκει απλώς ημερομηνίες αλλά καλλιεργεί συνείδηση. Ας σταματήσουμε να ελπίζουμε σε σωτήρες και ας γίνουμε εμείς φορείς αντίστασης στην εκφυλισμένη κανονικότητα. Το μέλλον δεν είναι ζήτημα πρόβλεψης· είναι ζήτημα δημιουργίας.
Η Ιστορία δεν είναι «νεκρή» Μνήμη
Αν κάτι μας δίδαξε η Ιστορία – και ακριβώς αυτό προσπαθούμε να ξεχάσουμε – είναι πως οι πιο επικίνδυνες καταστροφές ξεκινούν από ήσυχες, τεχνοκρατικές υπογραφές. Από τις απάθειες των πολιτών και τις παραχωρήσεις των αξιών. Από έναν πολιτισμό που θυσιάζει την ακεραιότητα στο βωμό της "σταθερότητας".
Οι πολιτικές μορφές που κατοικούν σήμερα στις αίθουσες εξουσίας δεν είναι απλώς ανεπαρκείς. Είναι ενεργά επιβλαβείς όχι γιατί προβάλλουν ένα σκοτεινό όραμα, αλλά γιατί δεν προβάλλουν κανένα. Η έλλειψη νοήματος είναι ο πυρήνας της σύγχρονης απειλής. Και μέσα σε αυτό το κενό γεννιούνται ξανά οι μηχανισμοί χειραγώγησης, ο εθνοκεντρικός φανατισμός, η εξιδανίκευση της βίας.
Οφείλουμε να δούμε κατάματα πως η ειρήνη δεν είναι φυσικό δεδομένο, αλλά κατακτημένος στόχος. Και σε εποχές που η μαζική παθητικότητα μοιάζει με “λογική επιλογή”, η αφύπνιση δεν είναι ρομαντισμός – είναι επείγουσα ανάγκη.
Το να στέκεσαι απέναντι σε ένα σύστημα που σε μαθαίνει να υποτάσσεσαι, δεν είναι ηρωισμός. Είναι ανθρώπινη ευθύνη. Και όταν αυτή η ευθύνη ξαναμπεί στο κέντρο της συλλογικής συνείδησης, ίσως τότε η ιστορία πάψει να επαναλαμβάνεται ως καταστροφή και αρχίσει να γράφεται ξανά ως αντίσταση, ως δημιουργία, ως μέλλον.
Να μην είμαστε πια θεατές. Να επιλέξουμε τη συμμετοχή. Να επανακτήσουμε το δικαίωμα να ορίζουμε την εποχή μας. Γιατί αυτός ο κόσμος, όσο κι αν μοιάζει να ξεχνά, έχει ακόμη ανάγκη από εκείνους που θυμούνται.
Ο πολιτισμός συρρικνώνεται σε εικόνα, και η κοινωνία μετατρέπεται σε θέατρο ελέγχου – με πολίτες θεατές και "πολιτικούς" σκηνοθέτες της σύγχυσης.
Και όταν η σύγχυση γίνει πλειοψηφία, ο άνθρωπος ξεχνά ότι έχει επιλογή. Αποδέχεται τον ρόλο του ως μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης, όχι ως ενεργός φορέας ιδεών και αντιστάσεων.
Η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η παιδεία – έννοιες θεμελιώδεις – σήμερα δεν εορτάζονται. Υπογράφονται. Και κάθε υπογραφή χωρίς συνείδηση είναι ένα βήμα προς τη λήθη.
Το ερώτημα: Ποιοι θα αρνηθούν να γίνουν φωνές του φόβου και θα επιμείνουν να μιλήσουν για το νόημα..
Το ζήτημα δεν είναι η σύγκρουση, αλλά ποιοι έχουν ακόμα τη διαύγεια να την προλάβουν. Ποιοι θα επιλέξουν τις λέξεις αντί για τα όπλα, τη γνώση αντί για τον φόβο, τη δράση αντί για τη συνθηκολόγηση.
Ποιοι θα σταθούν όρθιοι...
Μείνετε μπροστά στις εξελίξεις — κάντε Like στο Facebook
Από το newsroom
της Σκεύω Πινότση
-Posted by Anexartitos.Ta.Neα
Αν θέλετε να μαθαίνετε παράλληλα όσα σημαντικά διαδραματίζονται στα ελληνικά και ξένα media κάντε like στην σελίδα στο Facebook πατώντας εδώ.click here
Δημοσίευση σχολίου
.Τα σχόλια υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο.
. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
. Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
. Συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια και greeklish αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές και μόνον αυτούς.
. Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
. Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
. Περισσότερα στους όρους χρήσης.. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου